Μύθος: «Ο Αυτισμός ή οι διαταραχές αυτιστικού φάσματος είναι το αποτέλεσμα κακής γονεϊκής συμπεριφοράς» Αλήθεια: Ο αυτισμός δεν έχει καμιά σχέση με τον τρόπο που ανατρέφονται τα παιδιά. Αν και οι αιτίες που προκαλούν αυτισμό δεν είναι γνωστές, το σίγουρο είναι ότι η γονική συμπεριφορά πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εγκυμοσύνη δεν είναι αιτία εμφάνισης τέτοιων αναπτυξιακών διαταραχών.

Ο Θ. ελέγχθηκε από τα δυόμιση για αυτισμό λόγω υποψίας της μητέρας. Στα 3 έτη ο Θ. πήρε διάγνωση για αυτισμό. Στα συναισθήματα των γονέων κυριαρχούσε ο φόβος για το άγνωστο και τι θα αντιμετώπιζαν, ενώ ταυτόχρονα η συναισθηματική ταλαιπωρία της μητέρας ήταν έντονη εξαιτίας της δυσπιστίας του οικείου περιβάλλοντος για τον αυτισμό (όλοι θεωρούσαν ότι το παιδί είχε απλά καθυστέρηση λόγου). Η κατάσταση αντιμετωπίστηκε όμως με ψυχραιμία και από τους 2 γονείς. Η μητέρα ωστόσο στην πορεία βίωνε έντονο stress.

Είναι γνωστό πως η μετάβαση ενός παιδιού από το νηπιαγωγείο στην Α΄ Δημοτικού είναι μία αρκετά αγχωτική διαδικασία, τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά. Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για τις δεξιότητες που θα πρέπει να έχει κατακτήσει ένα παιδί μέχρι την φοίτησή του στην Α΄ Δημοτικού. Η προσέγγισή μας θα είναι ολιστική & θα περιλαμβάνει την κοινωνικοσυναισθηματική, γλωσσική, γνωστική και κινητική ανάπτυξη του παιδιού. (Οι πληροφορίες αφορούν το μέσο όρο τυπικής ανάπτυξης).

Είναι δύσκολο για έναν δάσκαλο να διαχειριστεί μία τάξη που αποτελείται το λιγότερο από 25 παιδιά, ωστόσο ρόλος του γίνεται ακόμα πιο δύσκολος, όταν μέσα σε αυτήν την τάξη υπάρχει ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ, καθώς προκαλείται σύγχυση και μερικές φορές εξουθένωση. Πάραυτα, ο δάσκαλος μπορεί να διαχειριστεί κάποια συμπτώματα της διαταραχής μέσα στην τάξη και ένα πρώτο βήμα αποτελεί η κατανόηση της ίδιας της διαταραχής.

Το να λάβει ένα παιδί τη διάγνωση του αυτισμού συχνά μπορεί να φέρει αμφίθυμα συναισθήματα άγχους, θλίψης, αλλά και ανακούφισης στην οικογένειά του. Κι ενώ το άγχος και η θλίψη ίσως είναι πιο αναμενόμενα και κατανοητά, ακριβώς επειδή μια τέτοια διάγνωση επιφέρει αγωνία για το μέλλον και την πορεία του ατόμου, η ανακούφιση είναι πιο δύσκολα κατανοητή, αν και συχνά υπαρκτή.